“Hamd, varlık kâinatını bedene getirmeden ve ihya etmeden evvel evvel ve her şeyi helak olduktan sonra ahir olan Allah’a mahsustur. Kendisini ananları unutmayan âlimdir; şükrünü yerine getirenlere nimetlerini eksiltmez, kendisini çağıranı yoksun etmez ve kendisine ümit bağlayanın ümidini kesmez. Allah’ım! Seni tanık yakalıyorum ve sen tanık olarak yeterlisin; tam Melekleri ve göklerde durgun olanları, arşını taşıyanları, mebus kıldığın peygamber ve resullerini ve muhtelif kullarından mahlukatlarını tanık yakalıyorum; kuşkusuz ben şahadet ederim ki cihanın Allah’ı sensin; senden başka ilah yoktur, yegânesin, ortak ve mislin yoktur; lafında, hilaf ve farklılık olmaz ve şahadet ederim ki Muhammed Allah’ın salât ve selamı ona ve Ehl-i Beyt’ine olsun senin kulun ve elçindir. Onun üzerine vazgeçtiğin şeyleri kullara eriştirdi. Allah’u Teâlâ yolunda hakkıyla gayret tüketti. Gerçekten o Yaşattığın sürece beni dininin değişmez kıl; hidayete kavuşturduktan sonra kalbimi eğriltme, katından bana rahmet bağışla; kuşkusuz sen çok affedensin. Muhammed ve al-i Muhammed’e salât eyle, Beni onun takipçilerinden ve reel taraftarlarından karar kıl, kıyamet günü onun cemaatiyle tanınmış eyle; Cuma günlerin farizalarını ve o günlerde üzerime farz kıldığın itaatleri yerine getirmeğe muvaffak eyle ve ödül gününde itaat ehlinin ödülüyle ödüllendir. Kuşkusuz sensin Aziz ve Hâkim.”